alternatetext

14/3/11

Curso acelerado

Un curso acelerado sobre a transición española, prometeulles a ministra española de Exteriores, Trindad Jiménez. Un partido de fútbol da selección campeona do mundo, pedíronlle os mozos cairotas que protagonizaron a revolución exipcia. E non é de estrañar. Se Exipto segue o modelo español deberían aceptar, entre outras lindezas, un presidente vitalicio designado por Hosni Mubarak, unha lei de amnistía que perdoase todos os crimes cometidos polo seu sanguinario réxime, unha Constitución pactada cos ex ministros da ditadura e mesmo que os homes e as mulleres asasinadas polos seus sicarios teñan que permanecer enterrados en foxas comúns en nome da reconciliación. Non me sorprende que prefiran o fútbol.
Ten moita razón Alfonso Guerra cando afirma que a española é unha "democracia incompleta". Mellor fariamos en non nos pasear por aí presumindo de modelo.

.

Continuar Leyendo...

20/2/11

A sorte non está botada

A sorte das eleccións xerais non está botada, como o PP tratou de facer ver hai un mes na súa convención de Sevilla. Nin moito menos. PSOE e PP demostraron no pasado que, aínda que non resulta doado, é posible dar a volta a enquisas tan tallantes como as que, a día de hoxe, revelan a aparentemente insalvable vantaxe da dereita, especialmente cando aínda falta máis dun ano para a celebración dos comicios.
De que depende? Non dende logo, do resultado das eleccións autonómicas e municipais de maio, como interesadamente trata de facer ver Mariano Rajoy (unha ollada ao histórico das eleccións en España é suficiente para desterrar esta idea, aínda que inevitablemente volveremos ver como a repiten políticos e xornalistas ao día seguinte do 22-M). Si, sobre todo, da evolución da situación económica, aínda que non só. Será clave coñecer como o PSOE xestiona a incerteza sobre o seu candidato á Presidencia e tamén omo se resolve o calendario xudicial do Partido Popular (especialmente na Comunidade Valenciana). A clave final: a (des)movilización da esquerda desencantada co PSOE cando visualice que Rajoy está a punto de volver ao Goberno e con el a dereita máis endurecida de Europa.
.

Continuar Leyendo...

30/11/10

Os cataláns xiran á dereita e extreman as súas posicións identitarias

O terremoto electoral do domingo desprazou a política catalá cara á dereita. E, ao mesmo tempo, reforzou os extremos do arco ideolóxico que se define en termos de identidade, en prexuízo das posicións centrais. Dúas variables que parecen derivarse directamente das consecuencias da crise económica e da frustración creada polo debate sobre o Estatut.
.Cunha participación case catro puntos por enriba da rexistrada hai catro anos, o que desmonta unha vez máis o mito de que a abstención prexudica á esquerda, as opcións progresistas (PSC, ICV e ERC) perderon 476.829 votos, practicamente un terzo (31,8%) do apoio que recibiran en 2006. Nunha correspondencia practicamente idéntica, os partidos da dereita (CiU, PP, Ciutadans e, agora, Solidaritat sitúanse, aínda que con moi distintos matices, neste ámbito) gañaron case a mesma cifra de sufraxios (448.235) e aumentaron o seu respaldo en idéntica proporción (33,4%). A consecuencia inmediata é un desprazamento da política cara á dereita.
O Parlament que saíu das eleccións de 2006 tiña unha presenza da dereita do 48%. O que determinará a política catalá dende agora mesmo ata 2014 ten un 64% de escanos en partidos situados, dun ou outro xeito, á dereita do arco ideolóxico.
O cambio esquerda-dereita ten enorme relevancia, pero non é o único con transcendencia que tivo lugar o domingo en Catalunya. Se se observan os datos dende a perspectiva identitaria, fanse visibles as consecuencias da fractura social aberta polo Estatut, a norma fundamental catalá que o Tribunal Constitucional acabou anulando parcialmente malia contar co aval dos cidadáns, do Parlament e do Congreso dos Deputados. Dende este punto de vista, os resultados mostran como os votantes migraron dende as posicións máis moderadas, as da esquerda federalista, ata as máis radicais (en diferentes graos) do soberanismo independentista e do españolismo autonomista. O fracaso da estratexia da esquerda federalista (PSC e ICV) para resolver o encaixe de Catalunya en España saldouse cunha perda notable de votos (278.520; un de cada catro), de presenza política (10,63 puntos menos) e de escanos (un retroceso de 11 deputados). Os grupos españolistas (o PP e Ciutadans), en cambio, serviron de refuxio aos que non confían no afondamento do autogoberno e gañaron 89.784 votos (un 20% máis que en 2006) e catro escanos de representación parlamentaria que foron parar á formación de Mariano Rajoy, precisamente o partido que, co seu recurso, provocou a sentenza do Constitucional en contra do Estatut.
Este melloría das posicións españolistas, non obstante, con ser significativa, queda eclipsada polo extraordinario avance das opcións soberanistas que, froito da decepción causada polo fallo do TC, creceron en 166.142 votos (un aumento do 12,2%). Un incremento que, grazas a CiU e Solidaritat e a pesar do afundimento de Esquerra Republicana, lles permitiu sumar outros sete deputados no Parlament.
A consecuencia de todo iso é que o soberanismo, con matices pero cun significativo ingrediente independentista, avanzou na Cámara catalá ata sumar o 56,2% dos escanos, cando na anterior lexislatura os deputados desta tendencia non pasaban do 51,1%. A posición central, representada pola esquerda federalista e que tiña o 36% do Parlament, apenas conta agora cun 28%.
Do interior ás cidades
Da análise territorial cabe extraer tamén algunhas conclusións. Convergència i Unió conseguiu o domingo impoñerse na totalidade das bisbarras catalás, pero non de forma completamente homoxénea. Artur Mas obtivo os seus mellores resultados (por enriba do 50% dos votos) en oito bisbarras repartidas entre o Pireneo e o interior. A cota máxima (54,93% dos votos) alcanzouna na bisbarra da Cerdanya.
Pola contra, as vitorias máis curtas de CiU rexistráronse en tres bisbarras fortemente urbanas e cunha clara implantación socialista: o Baix Llobregat (31,92%), Barcelonès (33,91%) e Tarragonès 35,8%). Son as mesmas, precisamente, nas que o PSC de José Montilla cedeu menos terreo. En Baix Llobregat, por exemplo, a distancia entre socialistas e converxentes foi de só oito puntos (12 menos que a media de toda Catalunya). Paradoxalmente, e malia a súa maior implantación urbana, o mellor resultado de Montilla rexistrouse no Vall d'Aran, en pleno Pireneo (24,6%).
O comportamento do voto nas principais cidades corrobora o retroceso do PSC pero tamén evidencia os límites do triunfo de CiU. Na capital, Barcelona, os converxentes impuxéronse aos socialistas por 18,4 puntos de diferenza, só lixeiramente por debaixo da media catalá. Na cidade condal, na que están censados case o 23% dos votantes de Catalunya, Convergència conseguiu aumentar en 13 puntos os 5,1 que sacou ao PSC nas eleccións de hai catro anos.
En L'Hospitalet de Llobregat, a segunda cidade da comunidade por número de habitantes e eixe do cinto vermello da capital, os socialistas resistiron a duras penas. Os 20 puntos de vantaxe que tiñan sobre CiU en 2006 quedaron reducidos a 4,8. Algo parecido pasou en Santa Colomba de Gramenet, epicentro do caso Pretoria, onde os socialistas seguen sendo os máis votados pero cederon 17 puntos porcentuais á federación nacionalista (agora sepáranos 10).
Terrasa (Barcelona) é o municipio de máis de 100.000 habitantes no que CiU máis se distanciou do PSC: en 2006 gañaron o socialistas por oito décimas. Agora fíxoo Convergència por 17,2 puntos porcentuais.

Publicado orixinalmente en Público.

Continuar Leyendo...

4/11/10

Eu non te espero

Eu non te espero. E non é que me importe que os teus fieis se reúnan para escoitar as túas palabras (sinto tanto respecto pola relixión como pola cartomancia; non é moito, pero si suficiente como para mirar para outro lado), aínda que, teño que admitilo, si me molesta a túa contribución ao atraso científico.


Non te espero porque, por moito que me esforce, non atopo motivos para simpatizar co que representas. Nin sequera naqueles que, durante séculos, foron a cara amable da túa igrexa, porque neles vexo o mellor do espírito humano pero ningún rastro de divinidade.
Eu non te espero porque, aínda que hoxe condenas con morneza as prácticas pederastas dos teus, as mesmas que durante anos te esforzaches en ocultar, teño a sensación de que só o fas porque a vergoña de tales comportamentos se fixo pública e non te queda máis remedio que sortear o bochorno e eludir a responsabilidade legal que, como cómplice, che corresponde.
Eu non te espero porque te empeñas en non respectar o dereito dos homosexuais a casarse ou o das mulleres a abortar. Non te espero porque che considero cómplice da ignorancia que, pola túa insensata oposición ao uso de preservativos, cada ano custa a vida a máis dun millón e medio de persoas no continente africano.
Eu non te espero. E non é que me moleste (demasiado) que os preparativos da túa santa chegada convertesen a miña cidade nun espazo asediado. O que de verdade me desgusta é que a túa chegada se sufrague con fondos públicos, especialmente cando se fai en nome da promoción de intereses turísticos e se xustifica como unha estratexia económica. Seguro que os que agora apoian o dispendio racharían rechamantemente as súas vestiduras se o patrocinado, en vez de
Ratzinger, fose, por poñer un exemplo, o cienciólogo Tom Cruise, capaz tamén de focalizar a atención global dos medios de comunicación e cuxa fe (non nos enganemos) ten tanto credibilidade coma a túa (polo menos el, que se saiba, non está acusado de agachar abusos a menores).
O peor, e ao mesmo tempo o máis inquietante, é que a mera proximidade da túa chegada fose suficiente para espertar tal onda de intolerancia contra os que disentimos como para obrigarnos a discrepar publicamente. Evitemos que o silencio sexa interpretado como comprensión: protestar contra a túa visita é hoxe un obrigado acto de civilización
.

Continuar Leyendo...

28/6/09

La comodidad (y el riesgo) de dejar pasar el tiempo

El compromiso ético de la derecha española nunca ha sido modélico. No desde luego en el caso de los dirigentes conservadores que entienden la política como un medio para enriquecerse, pero tampoco en el de los que, como Rajoy, no tiene inconveniente en mirar para otro lado mientras sus más inmediatos colaboradores sacan provecho de su cargos.

A pesar de ello, y aunque nadie esperaba una reacción ejemplar en el caso Gürtel, sí hubo quien confió en alguna de orden práctico, porque aunque no exista voluntad ejemplarizante, sí parece claro que la decisión de dar cobertura a Luis Bárcenas no va a beneficiar, precisamente, a la imagen pública del PP.
Pero no. Mariano Rajoy se siente cómodo dejando pasar el tiempo. A fuerza de no tomar decisiones, se dice a sí mismo, nadie podrá considerarle culpable de nada. Ni de su propia derrota. Pero el líder del PP es cualquier cosa menos inocente. Bárcenas no es un diputado cualquiera, tiene la llave de la caja y su imputación le salpica de lleno.
Se equivoca Rajoy si interpreta los resultados del 7-J como la certificación de que, al menos para el PP, la corrupción no tiene coste. Y, sobre todo, se equivocan sus fieles si dan por buena esa conclusión. Las consecuencias electorales de la corrupción pueden demorarse, pero acaban llegando. Inexorablemente.

Público

Continuar Leyendo...

11/2/09

Purificación


"La gente me pregunta todo el tiempo qué aprendí en los campos, pero los campos no fueron terapéuticos. ¿Cree usted que estos lugares eran universidades? No fuimos allí a aprender. Pero una cosa sí es segura sobre estos sitios. ¿Qué busca? ¿El perdón de ella o simplemente sentirse mejor? Mi consejo es que vaya al teatro si lo que desea es purificación espiritual. O acuda a la literatura, pero no a los campos. No se logra nada de ellos. Nada". 


The Reader (Stephen Daldry, 2008)

Continuar Leyendo...

7/11/08